Gupik pawie oczko - niewielkich rozmiarów słodkowodna ryba akwariowa z rodziny piękniczkowatych , podrodziny Poeciliinae. Jego powszechna nazwa gupik (język angielski|ang.Guppy) pochodzi od nazwiska jednego z angielskich badaczy Roberta Johna Lechmere Guppy'ego (1836-1916). Odkrył on ten gatunek na Trynidadzie w 1866 roku, choć ryba ta była już wcześniej znana i opisana w Niemczech pod nazwą Poecilia reticulata przez Wilhelma Petersa.
Ameryka Południowa na północ od Amazonki do Gujany oraz wyspa Trynidad. Ze względu na żarłoczność, gupiki zostały introdukowane do wód niemal wszystkich kontynentów, w celu walki z plagą komarów przenoszących malarię, których larwy zjadały. Rybki te preferują spokojne wody, obfitujące w roślinność. Występują często nawet w bardzo zanieczyszczonych wodach.
Opis
Wielkość: Samica do 6 cm, samiec do 3-4 cm.Wygląd: Wyraźny dymorfizm płciowy. Samiec smuklejszy i znacznie mniejszy, o niepowtarzalnym układzie różnokolorowych plam. Samice są oliwkowo-szare, z beczułkowatym brzuchem (dojrzałe płciowo samice posiadają w okolicy płetwy odbytowej tzw. plamę ciążową). Akwarystyczne odmiany hodowlane posiadają np. rozwiniętą płetwę ogonową (wyróżnia się wiele standardów płetw ogonowych gupika). Istnieje wiele odmian zróżnicowanych pod względem barwy i kształtu płetw. Dzikie, wyjściowe formy gupika w akwarystyce niemal niespotykane, hodowane jednak nadal przez wyspecjalizowanych akwarystów, ceniących formy naturalne, genetycznie czyste.
Historia
Pierwsze wzmianki o gupiku, jako rybie hodowanej przez akwarystów, pojawił się w 1908 r., kiedy to John Paul Arnold dokładnie opisał ten gatunek. Właśnie około 1908 r. zaczęły być sprowadzane do Europy, a głównie do Niemiec, pierwsze partie gupików. Cena jednej ryba osiągała zawrotną jak na tamte czasy cenę 80 marek. Pierwszy pokaz gupików na wystawach hodowców, wraz z towarzyszącym mu konkursem, miał miejsce w 1911 r. w Sankt Petersburgu. Od tego momentu hodowcy zaczęli także skupiać się w różnych stowarzyszeniach (np. FGBS w Londynie). Zainteresowanie gupikiem wzrosło jeszcze bardziej po II wojnie światowej. Pierwsza obszerna publikacja na temat tej ryby ukazała się w 1946 r. w Wielkiej Brytanii pod tytułem The Guppy, a jej autorem był A. Fraser-Brunner. Od 1977 r. organizowane są coroczne mistrzostwa Europy hodowców. Gupik był i jest popularną rybą akwariową także w Polsce. Pierwsze stowarzyszenie hodowców powstało w 1968 r. jako sekcja hodowców pawich oczek przy Kole Polskim Związku Miłośników Akwarium. Cztery lata później, Zarząd Główny Polskiego Związku Akwarystów powołał klub akwarystów-specjalistów, zajmujących się właśnie hodowlą gupika pawie oczko. W 1972 r. odbył się także pierwszy polski konkurs hodowców w Kaliszu.Hodowla
Ryba ta nie wymaga dużego akwarium, uchodzi za łatwą w hodowli, jednak w przypadku delikatnych odmian hodowlanych zalecana jedynie doświadczonym akwarystom. Minimalna zalecana pojemność zbiornika to 30-40 litrów dla jednego samca i trzech samic, przy gęstej obsadzie roślinności. Niektórzy hodowcy sugerują nawet akwarium zaledwie 15 litrowe dla jednego samca i dwóch samic - na czas rozrodu - młode po urodzeniu są odławiane do większego zbiornika. Optymalna temperatura to 20-23°C, pH ok. 7. Rasowe odmiany są bardziej wrażliwe i wymagają wyższej temperatury (nawet do 27°C). Zalecana twardość wody to >11°N, a pH 6,5-8. Woda powinna być z dodatkiem niewielkiej ilości soli akwarystycznej, gdyż sól działa pierwotniakobójczo oraz reguluje przemianę materii ryb.Gupik chętnie spożywa niemal każdy pokarm stosowany w akwarystyce. Jednak w celu utrzymania dobrej kondycji rybek, należy im podawać od czasu do czasu także pokarm żywy. Gupiki odżywiają się również glonami, i choć w niewielkim stopniu, to jednak pokarm roślinny jest bardzo istotnym dodatkiem ich diety. W praktyce można go zapewnić np. pokarmami płatkowanymi z zawartością spiruliny, gotowanym i rozdrobnionym kalafiorem, itp.
Należy uważać z obsadą akwarium w którym hodujemy gupiki. Długie i kolorowe płetwy samców mogą stać się łupem ryb lubiących "podgryzać" płetwy innym osobnikom. Przykładem takiego gatunku może być brzanka sumatrzańska. Inną kwestią są odpowiednie proporcje pomiędzy poszczególnymi płciami. Samce niemal cały swój czas dzielą pomiędzy odżywianie się i ściganie samic w celu zapłodnienia. Stąd też należy zadbać, aby na jednego samca przypadały co najmniej dwie lub trzy samice. W przeciwnym wypadku samice będą stale zestresowane i wyczerpane ciągłymi zalotami. Warto wiedzieć, że przewaga ilości samic jest też pewnym odzwierciedleniem natury, gdzie samce znacznie szybciej stają się łupem drapieżców, przez co jest ich mniej.
